Κυριακή 6 Απριλίου 2014

7:33 μ.μ.
  

 Το Μπραχάμι διαθέτει, ίσως, τον υψηλότερο κατά κεφαλήν αριθμό ενσήμων του ΙΚΑ. Εκτός από τα μεγάλα εργοστάσια της ΕΛΚΑ και του Δαρζέντα που υπήρχαν παλιά στη Βουλιαγμένης και που όταν σχόλαγαν έσφυζε ο τόπος από κοκκινομάγουλες κοπελιές και νεαρούς με μηχανάκια Ζούνταπ, αμέτρητες βιοτεχίες ιματισμού και επίπλων απλώνονταν στις παραπικροδάφνειες περιοχές. Υπήρχαν και οι πολυάριθμοι οικοδόμοι του τενεκέ και της σκαλωσιάς, αυτοί που όδευαν με το χάραμα για τα γιαπιά της Αθήνας.

     Μια άλλη πρωτιά παγκόσμια αυτή και αδιαμφισβήτητη, είναι το ότι διαθέτουμε εντός των ορίων του δήμου μας 5 μεγάλα νεκροταφεία. Το δικό μας, της Δάφνης, της Καλλιθέας, της Νέας Σμύρνης και του Φαλήρου. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι οδηγοί της λεωφορειακής γραμμής 219 που διέρχεται από όλα αυτά, όταν θέλουν να πουν στους συναδέλφους τους σε ποια γραμμή δουλεύουν λένε: στις χήρες! 

     Στο Μπραχάμι είναι σαν να μην έχουμε καθόλου πεζοδρόμια. Γιατί τα πιο πολλά είναι τόσο στενά που δεν διασχίζονται -πρέπει να αγκαλιάζεις διαρκώς δέντρα και κολώνες-ενώ τα φαρδιά είναι μονίμως καβαλημένα από αμάξια. Είμαστε όμως εκπαιδευμένοι και κινούμαστε με μεγάλη ευελιξία στα οδοστρώματα.  Λίγη προσοχή χρειάζεται και στους πεζόδρομους γιατί τα πολλά αυτοκίνητα που διέρχονται από εκεί αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. 

Έχουμε όμως πολύ καλά καφενεία που από τις 11 το πρωί και μετά, όταν αρχίζουν να σερβίρουν τα ουζάκια και τα τσίπουρα με τους μεζέδες, δημιουργούνται μοναδικές καταστάσεις ευωχίας όπου μέσα σε καπνούς  από τσιγάρα και σε παραγγελιές ανταλλαγής κερασμάτων, νιώθεις να λειτουργεί η πιο βαθιά μέθεξη των ανθρώπων. Έχουμε ψάξει, επίσης,  να βρούμε και τις ρίζες μας πίσω στο χρόνο. Αυτό έγινε πριν καμιά 15αριά χρόνια, όταν η τότε   δημοτική αρχή Ειρηνάκη ανέθεσε σε γνωστό συνδημότη μας καθηγητή Πανεπιστημίου να κάνει μια έρευνα για να  βρούμε μωρέ παιδί μου και εμείς τις απώτερες καταβολές μας. Έκατσε ο άνθρωπος με όλη την επιστημονική του κατάρτηση και πείρα και έψαξε από 'δω έψαξε απο 'κει, βρήκε πολλές πηγές και ντοκουμέντα, παρέδωσε ένα ογκώδες πόνημα με τίτλο: "Από το Μπραχάμι στον Άγιο Δημήτριο" με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία της νεώτερης ιστορίας, αλλά για τα πολύ παλιά χρόνια, ο απολογισμός: τζίφος! Κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα με κάτι Μεθενίτες αγρότες και κάτι αμαξάδες της Αθήνας, που έμεναν εδώ για να βόσκουν τα άλογα, φτάνουν τα πράγματα. Κατάσταση που στην καθομιλουμένη λέγεται γκαντεμιά, γιατί άντε τώρα με αυτά τα τόσο φτωχά ιστορικά εφόδια να "αντιπαλέψεις" τον Άλιμο από τη μια μεριά, που από την αρχαιότητα λέγεται Δήμος Αλιμούντος και είναι η γενέτειρα του μεγάλου μας ιστορικού Θουκυδίδη, και τη Δάφνη από την άλλη, που ισχυρίζεται πως είναι ο αρχαίος Δήμος Αλωπεκής, η γενέτειρα δηλαδή του μεγάλου μας φιλόσοφου Σωκράτη.  Και θυμάμαι όταν παρουσιάστηκε το βιβλίο στο "Μελίνα Μερκούρη" την κατήφεια που διακατείχε το ακροατήριο, γιατί αυτές είναι μεγάλες αδικίες: να έχει ο Άλιμος και τη θάλασσα να έχει και το Θουκιδίδη ή η Δάφνη που δεν έχει θάλασσα να έχει ολόκληρο Σωκράτη και εμείς και θάλασσα να μην έχουμε και να προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε με κάτι έρημους αγρότες και καροτσαρέους!  Χάθηκε βρε παιδί μου να βρισκότανε και εδώ κάποια αρχαία άκρη και ας μην πέφταμε σε όνομα τρανταχτό όπως οι άλλοι, ακόμη και καμιά εταίρα θα μας αρκούσε και ας μην ήτανε αυτή η διάσημη Φρύνη. Υπήρχαν και πολλές άλλες όπως η Λάμια, η Γοργόνα, η Θαΐδα.

Αλλά δεν πειράζει, είμαστε άνθρωποι  αισιόδοξοι που κοιτάζουμε μπροστά και από κοινού δουλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. 


                                              Δημήτρης Κουκουλάς
 
Σημείωση από τους διαχειριστές του blog:
Οι φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο του συνδημότη μας Γιώργου Μανίκα και είναι από την εποχή του ΕΣΥΝ (φορέα πολιτισμού από νέους του Μπραχαμιού που λειτούργησε τη δεκαετία του '70).

 

 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου